Sevgili Doğan Hocamı basından ve televizyondan tanımam dışında ilk olarak sanırım 2001 yılında Yavuz Durmuş Hocam vasıtasıyla çalıştığım kafede tanımıştım. İnsanlara olan yaklaşımındaki tevazuuna hayran kalmıştım.

O zamanlar televizyonda ismini şu an hatırlayamadığım programını izleyince kendisine daha çok saygı duydum. Yıllar içinde Yavuz Durmuş Hocam vasıtası ile kafemizde sık sık kendisini ağırlama onuruna ve mutluluğuna nail olduk.

Kendisi de bizi çok sevdi. Güleç yüzü, tevazuu hep gözümün önüne gelir. Fotoğraf çekmek, imza almak, konuşmak isteyen insanları hiçbir zaman geri çevirmezdi. Büyük bir sabır ve tevazuuyla herkesi dinlerdi.

Sanırım en son gördüğümde kalp krizi geçirmişti. “Geçmiş olsun” dileklerimi iletmiştim. Herkesin fotoğraf çekme isteğini yerine getirmesine rağmen hocamın bizi böyle ansızın bırakacağını hesap etmemiş olmalıyım ki beraber bir foto çektirmek aklıma bile gelmedi, zaten pandemi musibeti nedeniyle son zamanlarda çok görüşemedik.

Var mısın? kitabının çıktığını gördüğümde evde de kitap okumam dolayısıyla ilk işim kitabını alıp hocama imzalatmak diye düşünürken ajanslarda son dakika “DOĞAN CÜCELOĞLU VEFAT ETTİ” haberi geçti.

Bizzat Yavuz Hocamla haberi teyit ettikten sonra ancak inanabildim ve Levent Camisi’nde pandemiye rağmen kalabalık olan cenaze töreninden sonra hocamı Aşiyan Mezarlığı’na defnettik. Hocamın kitabını okumayı hayal ederken maalesef onu

kendi ellerimle kabre indirmenin şokunu yaşadım.

Mekânın cennet olsun hocam, yeriniz hiçbir zaman dolmayacak. Sizi tanımanın mutluluğunu ömür boyunca yaşayacağım.

(Sezai Güven – İyi ki Kitabından…)