KUM

Sabah ezanları, salt namaz çağrısı kabul edilemeyecek denli inanç ötesi bi kavramdır. Duyup da ruhu bedeninden oynamayanın aklına şaşarım.
Elbet bigün bi biliminsanı veya bi şair veya bi müzisyen veya bi ressam tanımını yapacaktır bunun.
Biz göremeyiz, ayrı.
***
Cumartesi yatsı ezanları da pek mühimdir ilaveten.
Bu ezan… Yarın sabahki kutsal gıymalı ayininin habercisi olma niteliğiyle… Bi başka tür bi mübareklik ile yükselir Giresun semalarında.
Uçar gider pazar gıymalısı duygusu; Gedikkaya üstünden Burunucu’na doğru.
Giresunlu olmayan bilemez, nedür gökten yere uçuşan ol hikmet?
***
(Biliyonuz mu? Tanıdık tanımadık. Binlerce insan kullandı, halen de kullanıyo bu esprimi. Kutsal gıymalı günü!! Telif diye bi adalet olsaydı, şimdi Türkiye vergi rekortmeniydim. Parasına tüküreyim, bi Allah’ın kulu belirtmedi henüz, yahu çok mu zordur misal “bizim Gürsel Ekmekçi’nin dediği gibi” diye lafa başlamak?)
***
Ezan dedimdi. Uçuşmak dedimdi. Di mi?
Geçen, bi ahbabımla sohbet eylerken, son yazılarımdan birine geldi konu. Çok mu beğenmişti, hiç mi beğenmemişti, renk vermedi? Ama biraz daha deşmek istediği belliydi mevzuyu. Sordu da sordu.
Yahu gardeşim dedim. Yüce yaradan çok büyük. Kurduğu şu sistem olağanüstü. Bunlar elbette kabulümdür. Ben “matematik dedim, estetik dedim, herşey aslında gayet bilimsel dedim”. Ana düşüncem bu idi yazıda, dedim.
Ama büyük bi ayrıntı daha var ortada. Ölüm? Öldüğümüz an çürüyüp gidiyo isek, bu varlığımızın bi başka boyutta devamı yoksa şayet… Bu olağanüstülük zedelenir. Allah’ın yanlış işi olur mu hiç?
Başka bi frekansta bişeyler devam ederdir bence.
Dedim işte.
***
Sözüngelimi; Fikret Giresun üstünde süzülürdür devamlı. Babam Beyoğlu’nda. Derya Sayın abim Saytaş’ta. Ferhan Şensoy Yeşilırmak kıyısı semalarında. Timur Hocam Sıraselviler’de. Anneannem Tirebolu limanında…
Öyle kolay mıdır ölülerin yaşamı?
“Ben size şahdamarınızdan yakınım” diyen o benzersiz kudret kimseyi ortada bırakamaz!
Dedim de dedim. Bizim arkadaş yine renk vermedi. Anlayamadım, hemfikir miydik?
***
Hava sıcak Giresun’da. Çok sıcak hem de. En son Cumartesi’nin yatsı ezanı bile fayda etmedi. Aklıma gıymalıyı getiremedi. Anlayın o raddede sıcak.
(İlkin o ”derece” sıcak yazdımdı. Sildim. Derece zaten o anlamda ula? Radde sözcüğü de çok sevimsiz ama idare ediniz)
Ama aklıma dondurma düştü dün gece. Nasıl boğucuysa artık, sıcak?
1970’ler.
Yaz gecesi evde misafir var. Goncay teyzemler, Aysın teyzemler, Zehra teyzemler, Sevinç teyzemler, Özden teyzemler, Belma teyzemler, Öget teyzemler, Ayla teyzemler, Sülin teyzemler hep bizdeler. Erkekli kadınlılar.
Biz veletlerse sahildeyiz. Para verilmiş. Dönüşte Balkaya Pastanesi’nden dondurma alınacak denmiş. Kutuda. Kilo işi. Karışık. En geç saat 11’de evde olunacak. Tembihlenmiş.
Neden 11? Çünkü yeme içme faslı bitecek. Evde konuklara dondurma da ikram edilecek, gece finali gibi.
Dondurma kaseleri bile ayrıydı evlerimizin.
Algıda dünkü çocuk. İstanbul sosyetesi af buyrun dünkü pok!
(Biz yaşça küçük olanlar. Ben, Çağla, Berna, Yelda, İzlem, Özlem. Külahta yerdik dondurmayı. Kendimize ayrı alırdık)
(O gadar insan… Aynı evin içi… En ufak bi terleme olmazdı. Karadeniz’de yazlar ılık ve yağışlı idi. Bkz ilkokul 4 hayat bilgisi kitabı)
***
Şükür, 1 ay bişey kaldı sıcaklardan kurtulmaya. Eylül yaklaştı. Yine Alpay abimiz aklıma düştü. Bu kadar mı güzel insan olunur? Ne mutlu birebir dostluğuna ermişim, şehrime konuk etmişim…
Kendimi Alpay uzmanı sanırdım. Ümit Yaşar Oğuzcan’ın “Kum” şiirini de ezbere bilirim elbette 40 yıldır. Ama Alpay ağabeyin bunu seslendirdiğini yeni farkettim.
Bu ayıp bana ait olsun. Ne diyim?
***
Okuduğunuz yazıyı kaleme aldığım tarih 6 Ağustos. Benim için sabah ezanı kadar, gıymalı gibi mukaddes bi gün. Eski eşim, canım Olcay’ımın doğum günü. Bu sabaha O’nsuz uyandığım için çok üzgünüm tabi.
Sabah beri bu güzel şarkıyı dinliyorum YouTube’dan. Ben O’na nasıl “sen aşk nedir bilmezsin” derim. Nankörlük genlerimde yok ki.
Ama şunu derim elbette;
”Bütün güzellikler sende
Aşk bendedir.”
Giresun kumsalları tanığımdır.