Okuyamadım. İlk on sayfasını okudum, ağladım ağladım ağladım. Döndüm geldim birkaç sayfa daha okudum. Yine ağladım ağladım ağladım. Uygulamaları yapamadım. Yüzleşemedim. Bıraktım. İki sene sonra yeniden döndüm” diyen çok oldu bana bu konuda. Ve, “Hocam aynen benim hayatımı anlatmışsın” diyen o kadar çok oldu ki yüzlerle ifade edebilirim. Yani İçimizdeki Çocuk kitabı ile ilgili en sık duyduğum bu oldu, “Bizim aileyi anlatmışsın”… Ve biliyor musun Canan, Türkiye’nin sorunu bu. Bu “aile”, yani “zehirleyen aile”. Zehirleyen ortam. Bununla ilgili hiç konuşmuyoruz. Ve buna dönmemiz lazım, geleceği onlar yaratıyor çünkü; çocuk orada yetişiyor, gençler onun içinde bunalıma giriyor ve neden benim ülkemde hapishaneye düşmüş, ideoloji sürecine karışmış, suç işlemiş gençler üzerinde bu tip araştırmalar yapılmıyor anlayamıyorum. Kalıbımı basarım ki bu zehirleyen ortamlardan bunalmış olarak, nefretle yoğrulmuş çocuklar hakkaniyet duygularını böyle bir suç ortamına girerek aramaya çalışıyorlar. İnsan olmaya çalışıyorlar. Kabul edilmeye çalışıyorlar. Var oluşlarını arıyorlar. Bulamadıkları var oluşlarını arıyorlar. Ve biz onları iyice eziyoruz. İyice bunaltıyoruz ve söndürüyoruz.

Böyle baktığın zaman bu çocuklar müthiş enerjisi olan, girişimci, umudumuz olan geleceğimiz aslında. Merhaba diyeceğimiz çocuklar, insanlar onlar. Öldüremediklerimiz. Yani aile öldürememiş, hâlâ bir cesareti var ve hâlâ bir girişimi var. Onu da inceleyecek olursak, “hakkaniyet” yönüne kullanıyor. İster sağcı olsun, ister solcu olsun. Yani bu milletin geleceğine bir katkısı olması lazım ile ilgili gidiyor.

(Damdan Düşen Psikolog / Sayfa: 450)