Küçükken, o masum bakışı ve sesiyle çocuğunuz öyle bir şey söyler ki, ömür boyu unutamayacağınız bir anı olarak o an içinize işler. İşte bir anne aşağıdaki mektubunda böyle bir anıyı paylaşıyor…
Üniversite mezunu, çalışmayıp kızıyla vakit geçirmeyi tercih eden bir anneyim. Ebeveynlik konusunda yetersiz olduğumu düşünüyor bu sebeple sizin kitaplarınızdan yardım alıyorum. Okuyup hayatımıza uygulamaya çalışıyorum. Tabi bu o kadar kolay olmuyor, çünkü sizin de sürekli bahsettiğiniz gibi kalıplaşmış bir kültürden geliyoruz. Programlanmışçasına uyguluyoruz bazen kendi yaşadıklarımızı. Yapılan yanlışların bazen farkına varıyor düzeltmeye çalışıyor, bazense bilinçsizce devam ediyoruz…
Geçenlerde 28 aylık kızımla aramızda geçen diyaloğu sizinle paylaşmak istiyorum… Kızım kendini gayet güzel ifade edebilen bir çocuk. Bir gün oynarken ona “Büyüyünce ne olmak istersin” diye sordum (Sadece bununla ilgili bir fikri var mı ne olduğunu biliyor mu, diye merak ettiğim için sordum). “Dayımlar bana doktor diyorlar,” dedi. “Yaa, öyle mi dediler, peki sen doktor olmak istiyor musun,” diye sordum. Bir sure düşündü, hayır, dedi. “Peki ne olmak istersin,” dedim.
Biraz düşündükten sonra “Ben sadece Zümra Elif’im,” dedi.. Bu cevabı benim o kadar hoşuma gitti ki, anlatamam. Daha bu yaşlarda bize o kadar büyük dersler veriyorlar ki… Şu an ‘Geliştiren Anne Baba’ kitabınızı okumaktayım. Umarım niyetlerinde saflığa ulaşan ebeveynlerden biri olabilmeyi başarırız…
Bu satırları okudukça yaşadığımız diyalog üzerinde düşünme fırsatı buldum ve sizinle paylaşmak istedim… Saygılarımla…
***
Evet, çocuklar farkına varmadan bize büyük dersler veriyorlar. Anne baba olarak onların verdiği dersleri farkına varacak insanlar olmamızı önemsiyorum; hem de çok. 1920’de, 23 Nisan’ın Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı olarak isimlendirilmesinin temelinde ulusa yapılmış böyle tarihi bir çağrı var: Çocuklarımızın değerini bilin ve bunu hiç unutmayın. İlginiz için teşekkür ederim. Selamlar.
Doğan Cüceloğlu – 22 Nisan 2020
1
