Orhan Veli, Melih Cevdet, Nurullah Ataç, Sait Faik, Suat Derviş, Halim Şefik, Lambo ve Aslında Hepimizin İhtiyacı Olan Bir Güzel Son…
Işıl Kasapoğlu’nun 30 yıl önce tasarladığı “İstanbul Mon Amour”’ projesinin parçası; Garip döneminin şair, sanatçı ve eleştirmenlerinden oluşan bir grup entelektüelin dünyasından İstanbul’u anlatan özgün oyun “Güzel Son”un galası 27 Aralık Salı akşamı 20:30’da Semaver Kumpanya Çevre Tiyatrosu’nda gerçekleştirilecek. Oyun, galanın ardından seyircisiyle buluşmaya devam edecek.
26. IKSV Tiyatro Festivali kapsamında, Işıl Kasapoğlu’nun 30 yıl önce tasarladığı Semaver Kumpanya olarak hayata geçirdiğimiz “İstanbul Mon Amour” projesinin parçası olan, Hakan Tabakan’ın kaleme aldığı ve Orhan Veli Kanık, Melih Cevdet Anday, Nurullah Ataç, Sait Faik Abasıyanık, Suat Derviş, Halim Şefik Güzelson gibi karakterlerin dünyasından İstanbul’u anlatan yoğun ilgi gören özgün oyunu “Güzel Son” 27 Aralık Salı 20:30’da Semaver Kumpanya Çevre Tiyatrosu’nda galasını gerçekleştiriyor.
Halim Şefik Güzelson arkadaşları Orhan Veli, Melih Cevdet, Sait Faik‘ ve Nurullah Ataç’ı uğrak mekanları olan Mösyö Lambo’nun Meyhanesi’ne davet etmiştir. İmzalı davetiyelerin arkasında bir not; “Lütfen İçmeden Geliniz!” Bu gizemli davet üzerine şans eseri Suat Derviş‘in meyhaneye uğraması geceyi ayrı güzel kılar. Şimdi tek eksik geceye sürprizli bir “Güzel Son”dur.
Hakan Tabakan‘ın yazdığı oyunun rejisi Volkan M. Sarıöz’e ait. Ahmet Kaynak, Mehmet Konu, Mertcan Ertürk, Metin Alpargun, Muhammed Türkoğlu, Onur Şenol, Selen Şenay’ın oynadığı oyunun dekor ve kostüm tasarımını Başak Özdoğan, müziklerini Fırat İkisivri, ışık tasarımını Cem Yılmazer üstleniyor. Işık uygulama Mustafa Karakoyun, ses uygulama Sibel Altan yönetmen yardımcısı ise Nur Güven.
Oyunun broşürü için yazdığı yazıda Hakan Tabakan şöyle diyor; “Orhan Veli, Melih Cevdet, Nurullah Ataç, Sait Faik, Suat Derviş, Halim Şefik, Lambo ve aslında hepimizin ihtiyacı olan bir güzel son… Yeni bir söz değil hayatın geçici ama sanat ve edebiyatın sonsuz olduğu. Şairler ölür, şiirler yaşar. Teselli edici bir söz değil bu. Hayatları olan bu insanları şimdi sadece eserleri ile biliyoruz ama evet onların kaygıları, hüzünleri, sevinçleri, güzel günleri de vardı. Kimisi uzun yaşadı, kimisi 35’ini ancak gördü fakat hepsi erken öldü. Peki hala yaşıyor olsaydı Orhan, Melih, Nurullah, Sait, Suat, Şefik ve hepsi Lambo’nun meyhanesinde bir akşam buluşsalardı, biz de orada olsaydık… Daha güzel bir son olmaz mıydı bu?”
