MANDOLİN

Bilmiyorum var mıdır? Sanata olan ilgisi sorulduğunda;

-‘’Çok küçük yaşlarda başladım’’ demeyeni…

Bana hiç denk gelmedi.

***

Elbette çalışkandır, zekidir.

Elbette konukseverdir.

Elbette mizah duygusu güçlüdür.

Ama Türk insanının en belirgin özelliği, toplu halde sanata çok küçük yaşlarda başladığıdır.

***

Bense çok küçük yaşımda gözlük takmaya başlamışım. 2’im-3’ümde anca olmalıyım, yine de tüm ayrıntılarını anımsıyorum o sürecin. Sağ gözümü tümüyle yitirme olasılığını, evdeki üzüntüyü, bir gözümün korsanmışım gibi maskeyle kapatılmasını, Samsun ve Ankara’nın ünlü göz hekimlerinin muayenehanelerine annemle yüzlerce kez yol eyleyişlerimizi…

Bana fantastik bi macera gibi gelirdi. Meğer ne çileymiş?

Yattığı yer nur olsun, en sonunda Başkent’in bi doktoru, ameliyata gerek bile kalmaksızın kurtarmıştı gözümü.

Geriye gözlük takmak kaldı yadigâr, o günlerimden.

***

Nerdeyse 55 yıl öncesinden bahsediyorum… O zamanın Giresun’undaki yaşam kalitesini hep şu benzetiyle anlattım, bi de İZLER dergimiz için yinelemiş olayım; yaşım gereği son serpintilerine yetişebildiğim o görkemli hayatı, Sabancı’ymış-Koç’muş, Türkiye’deki hiçbi ailenin tatmış olması mümkün değildir.

Parayla-pulla olacak işler değildir çünkü.

Benzeri Paris’lerde falan görülebilecek bi ‘’kent kültürü’’ söz konusuydu Giresun’da. Pekçok evde piyano vardı diyeyim salt, gerisini söyletmeyin.

Tiyatrolar, balolar, garden partiler, konserler, özel radyolar, orkestralar, tenis kortları… Dünyanın çoğu yerinde bugün bile tam olarak yoktur bunlar.

***

-‘’Katiyen takmam gözlük-mözlük’’ diye diretmişim. Ağlamışım, sızlamışım. Çocukluk işte. Babam, evimize pikap ve 45’lik plaklar alarak kandırmış beni.

Oyuncak arabalarla değil, kurşun askerlerle değil, çikolatalarla değil.

Müzikle…

Dedim ya Paris…

***

Gözlüklenme sürecimin en ‘’önemli’’ parçası olması itibarıyla plaklardan, yani müzik dinlemekten aldığım zevk de gayet net olarak kalbimde durur halen. İlhan İrem’li, Erol Evgin’li, Fikret Kızılok’lu, Alpay’lı, Ajda Pekkan’lı, Esmeray’lı, Nükhet Duru’lu günlerim…

Çocukluğum…

***

Paris benzetmemi ‘’abartı’’ sanmaya devam edebilirsiniz, sakınca yok. Herkesin bakış açısı kendine…

Henüz ilkokul 1’deyken, daha okuma yazmayı bile yeni sökebilmişken, evimizde müzik öğretmeni vardı. Mandolin öğreniyordum. Nota biliyordum. Giresun’umuza Mehmet Taşpınar adlı bi evliya atanmıştı, öğretmen olarak. Ben dâhil pekçok Giresunlu minik çocuğa özel eğitmenlik yapmayı üstlenmişti.

O’nun verdiği temel solfej ve armoni eğitimi sayesinde yaşama bakışımız değişmişti.

Allah nasip etti, daha sonraları büyüdüğümde ben bu eğitimi Timur Selçuk Hocamızla taçlandırdım. Ama işin temeli elbette ki o plaklardır, o mandolindir, Mehmet Hoca’dır.

Çok yazık ki her iki Hocamı da yitirdik. Mekânları cennet olsun.

***

Rastlantı olabilir? Diğerleri daha zor parçalar olabilir? Benim kulak zevkimin ölçüsü veya yeteneklerimin sınırından kaynaklı olabilir? Hiçbi fikrim yok. Mandolinim ve ben İlhan İrem’e daha yakındık. Diğer büyük sanatçılardan ziyade, İlhan İrem şarkıları idi evdeki ve sınıftaki ‘’konserlerimin’’ repertuarını oluşturan…

Anlasana, Haydi Sil Gözlerini, Yazık Oldu Yarınlara.

Konuşamıyorum, İşte Hayat, Bugün Benim Doğum Günüm.

Sazlıklardan Havalan, Sen Bilirsin, Bazen Neşe Bazen Keder.

Aklıma ilk gelenler bunlar.

Dünyada hiç kimse çocukluk ‘’aşkını’’ unutamaz… Onunla büyür, onunla yaşlanır ve onunla ölür.

***

(Sonra liseli yaşlarımda tahtaya kalkıp yaptığım İlhan İrem taklitleri vardır bi de… Oraya hiç girmeyeyim… Arkadaşlarım anlatsın… Utandım şimdi…)

***

Ve bikaç yıl evvel… Allah’ın bi lütfu olarak ADD Giresun İl Başkanlığı görevinin bana verildiği dönemde… Şehrimde Timur Selçuk ve Alpay konserleri organize etmiş bi derneğin başkanı sıfatımla… İlhan İrem ile de görüşmeye başladım. Yukarıda yazdıklarımı, O’nu ne kadar sevdiğimi, derneğimizi sığ siyasetten uzak tutmaya çabaladığımı, Giresun’un genlerinde sanat olduğunu tek tek anlattım.

O kurban olduğum dişlek sesiyle, bana ‘’Güyşey Bey’’ diye hitap edişlerini de yazayım hadi, tam olsun.

2 tırla gelmesi gereken bi açık hava konseri talep ettiği için, salon konserine sıcak bakmadığını üzülerek belirttiği için, bu işlerin çok yüksek maliyeti olduğu için, o icraatı gerçekleştiremedik.

İçimde ukdedir.

***

Ama hiç değilse, Anadolu’nun bi ucunda, O’nunla büyümüş, O’nu çok seven bi kardeşi olduğunu duydu, hissetti, anladı. Kendisine, kısa sürede ‘’İlhan Abi’’ diyebilme mutluluğunu bana yaşattı.

Dediler İlhan İrem hastaymış.

‘’Bugün dost yarelenmiş / Yine gönlüm hoş değil’’.

Vaziyetim budur.

İZLER DERGİSİ.

Nisan 2022