Sanırım, ilk Ahmed Arif’ten duyduk hepimiz ”zemheri” sözcüğünü. Herbi harfini ayrı ayrı sevdüümün adamı, öyle yazdı ki, soktu işte şiirimize bunu… Ne eylediyse iyi eyledi, ama bu kez iyi mi eyledi? Valla emin diğilim. **** Adım gibi bilirim, şair katına karıştığını sanıp da içinde ”zemheri” sözcüğü geçen en az bi şiir yazmamış adam kalmadıydı yurdumuzda bi vakitler. Gençlik yıllarım idi. Ünlü şair, ünsüz şair. Dertli ozan, dertsiz ozan. Hepsi. Şimdi? Ula gocadım bile sayılır. Azalmadı edep’sizler. Feysbuk şairlerine kadar, ayağa düştü bu iş. usta Ahmed Arif o dakika öldü asıl. **** Gülüp geçmek gerek bu zevzeklere de… Nasıl geçecen? Kolay mıdır? İtiraf ediyim; ‘da yaşar iken, arkadaş çevreme dert yanmadımdı az; -”Oolum valla, bi şiir kitabı yazacam, adı zemheri olacak. İçine hiçbişi yazmayacam başka”. Düşünsünler; -”Ne demek istedi bu”? Yanıtım arka kapakta yazıyo olacak; -”Ebenizin örekesi”!!! **** Herkes yazmamalı yahu. Şiir dediğin, okurken çatlamalı. Leylim Yar türküsü gibi; ”Asmalıdır evimiz / Yeni düştü sevimiz / Bu aşk böyle giderse / Çatlar ölür birimiz”. Yazarsan böyle yazacan. Seversen böyle sevecen. Aşkından çatlayacan. Şu türküyü yakmış Orta anadolu köylüsünün yanında bunların ”zemheri”si ne kadar tırışkadan nağmedir di mi? **** ”Sevi” sözcüğünü edebiyatımızda bitek Yunus Emre kullandı benim bildiğim. Aklıma gelmedi şimdi bi başkası. Çok şükür mü demek lazımdır? Diyeyim o zaman. ”Ben gelmedim davi için / Benim işim sevi için”! Hiçbi meselesi yokmuş yani Koca Yunus’un hayat ile. Aşk için gelmiş sırf. Böyle tanımlıyor kendini; ”gönüller yapmaya geldim” adlı şiirinde. Yani sizin anlayacağınız. Seve seve çatlamıştır Yunus Emre de tabi ki. **** Günaha girmek kadar, Allah’ın göynünü incitmekten de korkarım ben. Kızmasın, üzülmesin, kırılmasın, darılmasın, yeter. İyi kötü yaşıyoruz işte yarattığı gezegende. Daha ne olacağıdı?? **** Misal, bayılıyorum ”Allahüme salli” denen ilahinin ezgisine. Kendimden geçiyorum. duyduğumda hüzünleniyorum. Elbet bi gün, bi türkü dinletisi vereceğim şehrimde. O günü görmeden ölmeyi de düşünmüyorum bakın. İşte o gece, sahnede, mutlaka, Allahümme salli’nin o benzersiz ezgisini bağlamayla-gitarla falan, başka bi türkünün nakaratı gibi belki, şöyle bi duyurasım var. Çatlayacam yoksa. **** güzel Büyük İstanbul Bi diş hekimi, dişlerimizin üzerine imzasını atamaz. Bi balıkadam, denizin dibine adını yazamaz. Bi müdürü, yağmur bulutlarına kendi soyadını veremez. Bi kuru temizlemeci, pantolon paçamıza parafını bile dokunduramaz. Dünyada, yalnızca Halk ve Divan Şiirinde görülür bu iş. Ozan, dörtlükte mutlaka adını geçirir. İmzasıdır. **** Bencileyin de kendime mahlas deyu Aşık Gavlaki’yi seçmiştim. Şiir albümüm bile vardı, ne gerek gördümse? Aşıklar Şenliği için Erzincan’a davet edildiğimi bilirim. Güçlükle ikna etmiştim yetkilileri, ‘da öyle bi halk ozanı olmadığına, tamamen benim uydurduğuma… Ama anladığım şudur. Nice eli kalem tutan pehlivanlar bi araya gelsek, şu nakarat kadarını bile yazamayız; Leylim leylim leylolsun leylim yar Hergün akşam böylolsun leylim yar. Böyle türküler var oldukça, Ahmed Arif ölür mü hiç.