Kimliğini gizlediğim bir okurum bana izniyle paylaştığım aşağıdaki mektubu yazmış. Bir çok aile ortamında olabilecek bir durumu anlatıyor. Okuduktan sonra düşündüklerinizi paylaşırsanız sevinirim.
***
Sevgili Doğan hocam kitaplarınızı büyük keyifle okuyorum ve çocuğumu da sizin ışığınızda yetiştirmeye çalışıyorum… Sizinle sohbet edecek çok konu var fakat bu aralar önemsediğim ve beni size yazmaya iten önemli bir konu var….
Bir çocuğun yetiştirilmesinde anne ve baba kadar dış etkenlerin de rolünün çok büyük olduğunu düşünüyorum… 4 yaşındaki oğlum 2 hafta önce akülü araba almak istediğini ve bunu çok istediğini dile getirdi ( ki evde eski bir tane var ), ama “Oğlum senin zaten var, bence ihtiyacın yok!” dediğim de, “Anne o bozuk, aküsü çabuk bitiyor ve çok yavaş,” diyerek aslında eski arabadan pek mutlu olmadığını söyledi ….
Bende kendisine ikinci akülü arabanın israf olacağını ve ihtiyacımız olmadığını söyledim. “O zaman kumbaramda para biriktirsem alabilir miyim?” diyerek çözüm üretti . Bu çözüm hoşuma gittiği için tabiki dedim ve kaç para biriktirmesi gerektiğini konuştuk ve o gün başladı biriktirmeye…
Fakat akşamında dedesi (benim kendi babam ) geldi bu olayı dedesine anlattı ve babam çok mutlu oldu; 20 tl destek verdi, annem de 10 tl kardeşim de 10 tl olmak üzere kumbaraya maddi destek sağladılar.
Buraya kadar herşey normal; fakat babam bu sorumluluğu tamamen üzerine aldı ve günlük 10 – 20 tl civarı kumbara parası getirmeye başladı; ki bence yüksek meblalar! Çocuk, “Oyun oynayalım dede,” diyor babamın cevabı, “İşe gitmeliyim; çok para kazanayım ki akülü araban için para biriktireyim,” oluyor…
Geçen gün de markette gösterişli birşey buldu gıda boyası vs olduğu için almasını istemedim ve eğer ona paramızı harcamazsak hem sağlığımız bozulmaz hem ona harcadığımız parayı akülü araban için kumbaraya koyabiliriz dedim. Oğlumun cevabı beni dehşete düşürdü… BİRŞEY OLMAZ ANNE ZATEN DEDEM VERİYOR O ÇALIŞIYOR BİZ BUNU ALALIM BUNUN PARASINI KUMARAYA ATMAMIZA GEREK YOK….
Ben de tam bunun için kumbara da para biriktirsin ki ihtiyaçlarında öncelik sıralaması yapabilsin istemiştim… Şimdi işin içinden nasıl çıkacağım bilmiyorum…
Bu ve benzeri durumlarla çok karşılaşıyorum, hatalarını dile getiriyorum, fakat bazı konuları insan içinde içselleştirmiş olmalı ki refleks oluşsun! Benim söylememle olmuyor; “Kitap okuyarak çocuk mu büyütülür!” diyorlar ve ben hatalı oluyorum …
Basit bir olay gibi, ama bu mektup çok önemli bir konuya işaret ediyor. Görüşünüzü merak ediyorum; bu annenin yerinde siz olsaydınız, ne düşünür, nasıl davranırdınız?
Emek ve zamanınız için teşekkür ediyorum.
(Doğan Cüceloğlu / 26.10.2017)
1
