Aşağıdaki mektubu okurken gözlerim doldu.
***
Bugün, ömrümce sahip olduğum en değerli mirasımın yeni farkına varışımdan bahsetmek istiyorum.
Benim annem ve babam iki yetim. İkisi de okul görmemiş. Aile görmemiş. Sevgi görmeden büyümüş. Ve çocuk yaşta akrabaları tarafından evlendirilmiş. Hayat hikayelerini dinlemeye bile insanın yüreği dayanmayacak kadar zor bir ömürleri olmuş. Böyle olunca da özlerinde birbirini seven ama bi o kadar da çok yıpratan bir evlilikleri olmuş. Çocukluğum onların kavga ve gürültüleri ile geçti. Annem hep öğrenmeye çalışırdı. Okuma yazmayı bizden 40 yaşında öğrendi. Bizleri okuttu.
Babamsa evin etkisiz elemanıydı. Sadece çalışır getirirdi. Okumaz dinlemez etrafındaki her şeyi gırgıra alırdı. Bir yere gidecek olsak “annenize sorun”, “abinize sorun” derdi. Yıllarca bilgin bir adam gördüğümde (mesela öğretmenlerim) veya okuyan dinlemesini bilen birini gördüğümde hep özenirdim. Keşke babam da böyle biri olsaydı. Babam bugüne kadar gözümde bana hiçbir şey öğretmeyen bir babaydı. Çünkü lisede veya üniversitedeyken bile daha kaça gittiğimizi bilmezdi. Bunla ilgilenmezdi.
Ve babam birkaç hafta önce ben yurdun diğer ucunda iken kalp krizi geçirdi. Yoğun bakımda doktoru belki bir daha hiç uyanmaz demiş. Bunu duyar duymaz memlekete doğru yola düştüğümde içime bir ateş düştü… Bir anda sadece bir anda onu bir daha hiç göremeyeceğimi sandığımda, bugüne kadar fark etmediğim bir şey fark ettim… Aslında babam bana ben olmayı öğretmişti. Anladım ki ben kişiliğimdeki tüm pozitif yönlerimi babamdan almıştım. Merhametli olmak, cömert olmak, adil olmak, hayatı neşeli yaşamak, misafirperver olmak, komşusu açken tok uyuyamamak… Hayvanları sevmek… İnsanları karşılıksız sevmek… Vicdanlı olmak. Kul hakkı yememek. Asla harama el uzatmamak. Ama o an anladım ki babam hayatının hep en güzel yanlarıyla dokunmuştu bize… İçimdeki o büyük vicdan azabıyla o yol bitmek bilmedi… Bir daha ondan bir şey öğrenemezsem diye çok korktum.
Ama çok şükür yetiştim. Biraz sürdü ama babam şimdi iyileşti. Ona şimdi başka türlü baktığımı hissediyorum… Düşündükçe her gün, ondan öğrendiğimi fark ettiğim çok şey buluyorum… Biliyorum bunu anlamaya çok geç kaldım… Ama artık farkındayım…
***
Sizinle paylaşmama vesile olduğu için okuruma teşekkür ediyorum. “Merhametli olmak, cömert olmak, adil olmak, hayatı neşeli yaşamak, misafirperver olmak, komşusu açken tok uyuyamamak… Hayvanları sevmek… İnsanları karşılıksız sevmek… Vicdanlı olmak. Kul hakkı yememek. Asla harama el uzatmamak.” Ne büyük bir hazine! Gerçekten en değerli miras! Umarım bana yazan okurum bu hazineyi kendi çocuklarına aktarır. Babaya geçmiş olsun diyor, yazdığı için okuruma teşekkür ediyor ve tüm aileyi sevgi ve saygı ile selamlıyorum.
(Doğan Cüceloğlu / 9 Kasım 2020)
1
