Hatırlıyorum, 2 Kasım 2016 akşamı Fulya Özcan’ın mesajını okurken, birden içimin, ruhumun acıdığını hissetmiştim:
“Babamın hayatı boyunca tek aşkı, yaşama sebebi, eşi, herşeyi, oğlumun Nana’sı, Mustafa Kılıçışıyan’ın annesi ve benim mami’m sanatçı Gönül Ülkü Özcan’ı biraz önce kaybettik.”
Beyazıt Gedikpaşa Azak Tiyatrosu’nda, sanırım “Aşk Çorbası” adlı oyunda ilk kez Gönül Ülkü, Gazanfer Özcan, Adile Naşit ile tanışmıştım. Sekiz ya da dokuz yaşında olmalıydım.
Sonrasında hiç ayrılmadık zaten. Gönül Ülkü, Gazanfer Özcan Tiyatrosu’nun sergilediği tüm oyunları eksiksiz izledim, diyebilirim. Hatta bir aile geleneğimiz vardı, her yılın ilk ya da ikinci akşamı Gönül Ülkü – Gazanfer Özcan Tiyatrosu’nda olmak. Onları izlemek büyük bir zenginlikti.
Ümit Tiyatrosu, Şişli Tiyatrosu, Hodri Meydan, Efe Kültür Sanat, Kadıköy Halk Eğitim’de… Bütün o oyunlar.
“Karımla Evleniyorum”, “Oh Olsun”, “Hüsnü Kuruntu”, “Kızlara Göz Kulak Ol”, “Ben Çağırmadım”, “Armatör”, “Deli”, “İsmail Anan Seni Çağırıyor”, “Aşk Memuru”…
Fulya Özcan, Atilla Yiğit, Toygun Ateş, Aynur Yetkin, Aliye Tölak, Sinan Bengier, Gazanfer Ünsüz, Selma Sonat, Şemsi İnkaya, Selim Naşit, Göksel Kortay, Ali Cağaloğlu, Ziya Keskiner, Engin Gürmen‘li kadrolar…
Gönül Ülkü, yetmiş küsur yıl önce İstanbul Belediyesi Şehir Tiyatrosu’nda çocuk oyunlarıyla sahne aldı. 1962-63 sezonunda Gönül Ülkü – Gazanfer Özcan Tiyatrosu kuruldu…
Hep sahnedeydi. Arada film, dizi, seslendirme çalışmaları… Sahnede oyun oynarken rahatsızlandı. Yılmadı… Zorluklarla savaşıp, imkansızı başardı. Sahneye, ait olduğu yere geri döndü.
Naciye Kuruntu’ydu O. Hamiyet Kral’dı. Kapıcı İsmail’in anasıydı.
Çok sevildi, saygı gördü. Değerli hatırasına saygıyla…
