Evet, korona var, evet deprem oldu, evet keyfimiz de yok, ama hani derler ya iki elim kanda da olsa diye… Benim için de öyle, bir yerlerde flamenko çalıyorsa giderim, kaçarı yok. Türkler sever flamenkoyu, sadece ben değil, ne zaman bir konser olsa tıklım tıklım. Ama ah korona, vah korona. Alınan bütün hijyen önlemlerine rağmen, Cemal Reşit Rey’i ilk kez bu kadar tenha görüyorum.

Bir saat konser bana yetiyor. Chano Dominquez, piyanosunu caz ve flamenco’yla karıştırıp çalıyor hem de şahane çalıyor. Miles Davis melodilerine flamenko tadı katıyor ve Grammy adayı albümü Flamenco Sketches’den bir parça çalarken dansçısı Daniel Navarro solo dans ediyor! Siyah pantolon ve yelek giymiş, siyah kravat takmış. Saçlarından ter damlatana kadar tıkırdatıyor topuklarını.

Zaten benim için flamenko, topukla çalınan müzik demek! Kollar yılan gibi kıvrılıyor, bel önde, sırt geriye yaslanıyor. Vokalde tam bir çingene, bir bağırıyor, yerimden zıplıyorum, yanık yanık söylüyor şarkılarını, neden bu kadar dertli acaba? Piyano ile New York’ta cazbara giderken solo ile Endülüs’teyiz!

Bateri ise klasik caz. Ruhumuz sakinleşti, depremin ve koronanın tedirginliğine müzik çok iyi geldi. Diğer pek çok kurumun aksine Cemal Reşit Rey’in kasım programında epey bir yabancı sanatçı grup var. Yerliler de göz dolduruyor. Konser saatleri 18 ve 20, konser süreleri bir saat. HES kodu ve ateş ölçümü yapılıyor. Müzik ruhun gıdası. Pandemiye de iyi geliyor!