Yönetmen Erün, uzun yıllardır engelli bireyleri konu edinen belgesel filmleriyle çok fazla kişinin hayatına dokunuyor. Kendisini önceki filmlerinden olan “Dişçinin Korkusu” belgeseliyle tanımıştım. Hatice Özkan da o filmle tanımış. Ardından Erün’e ulaşarak hikâyesini anlatmak istediğini söylemiş. Erün, “Evlerine gittim, bir köşedeki koltuğa oturdum ve kaldım” diyerek belgeselin nasıl hayata geçtiğini anlatıyor. Hatice, SMA hastası; vücudundaki hiçbir kası hareket ettiremiyor. Sadece görüyor ve konuşabiliyor. Kendisine en fazla 7 yaşına kadar yaşar denilirken bugün 42 yaşında, altı lisans, iki yüksek lisans diploması ve sertifikaları var. Son olarak da artık devlet memuru ve ders veriyor.

Belgeselde Hatice’nin çocukluğundan bu yana uğradığı haksızlıklara karşın hiçbir zaman hayattan kopmayışını ve inatla sınırları aşmaya çalışmasını çok net görüyoruz. Bunun yanı sıra Hatice’nin ince zekâsı ve esprileri de kişiliği hakkında bize bilgi veriyor. Hatice Özkan, “İnsanlar beni izlesin istedim. Bunu da en doğru kişi ile yapmam gerekiyordu. Beni anlaması gerekiyordu. Murat ağabey ilk ziyarete geldiğinde sohbet ettik, ben ne hayal ettiğimi ona anlattım, beni anladığını gördüm ve anlamış” diyor.

MÜCADELE…

Erün ise filmin tek kişiyle anıldığını ancak Hatice’nin mücadelesinde onu yalnız bırakmayan anne ve babasının da emekleri göz önünde bulundurulduğunda bu filmin aslında üç kişinin filmi olduğunu dile getiriyor. Erün’ün belgesellerinde parmak basmaya çalıştığı bir nokta da engelli bireylerin ailelerindeki çarpıcı bir gerçek. Engelli bireylerin babalarının yüzde 95’i çocuğuna bakmıyor, hatta kaçıyor. Bireyler çoğu zaman annelerinin tek başına gösterdiği çabayla yaşıyor. Ancak Hatice’nin ailesinde bu söz konusu değil. Annesi Döndü Özkan ile birlikte babası Murat Özkan en büyük destekçileri. Hatice’yle birlikte onlar da büyük bir alkışı hak ediyorlar.

Erün’ün belgeselleri yakında Vimeo adlı internet sitesi üzerinden de izlenebilecek.