Zar zor okudular, zar zor yetiştiler. Liseden sonra okula devam edebileni var mıydı, bilemem??
Araştırmak gerek, bu benim işim diğil ki.
****
Garip bi biçimde, hepsi aynı anda var idiler ama. Nasıl denk gelip de oldu bu iş, idrak edilemez??
3’ü de; ne birbirlerinin devamı, ne rakibi, ne takipçisi, ne çırağıydı.
Biri Varto’lu, biri Kars’lı, diğerini unuttum,
Bizimdiler.
****
Veli Ballı. Mehmet Terzi. Mehmet Yurdadön.
Bu memleketin maraton koşucuları. Unutulmaz atlet’leriydiler. Şimdi, tahminen hep bir 70’i geçip 75’lerine merdiven dayamış olmalılar.
Allah ömürlerine ömür katsın, ne denir başka?
****
Bizler, ufaklıktık misal, ekran başlarında.
Malzemeleri yoktu öyle kalitelisinden. Sponsor denen şey ülkemizde bilinmiyordu henüz. Para desen, hayatta hiç görmemişlerdi.
Kampa alınırlar mıydı? Sporculuğun gereği gibi beslenebilirler miydi? Asla emin olamadım.
Bikez bile üzmediler ama milletimizi… O minik kalplerimize;
Akdeniz Oyunları şampiyonluğu, Olimpiyat ikinciliği, Balkan Koşusu birinciliği…
Yaz olimpiyatları rekortmenliği, Avrupa şampiyonluğu, Dünya üçüncülüğü…
Hepsini bir bir getirdiler.
****
Bi keresinde bi tanesi,
Amerika’da, hem de Ermeni terör örgütü asala’nın ölüm tehdidi altında. En önde koştu inatla. Açık ara. Bi başına. Gelin de beni rahat rahat vurun dürbünlü tüfekle, der gibi.
Altın madalyayı aldı geldi.
Mustafa Kemal’in evladıydı çünkü.
****
Bi ötekisi.
Yine yurt dışında… Kanada mı nereydi orası?
Fırladı gitti startla beraber. 42 küsur kilometredir maratonun tamamı, bilirsiniz. 38 km’sini en önde, aslanlar gibi koştu.
Nal topluyordu arkasında kim var kim yoksa. En yakını 2000 metre arkadaydı. Dön bak, göremezdin herifleri? Ama cahillik işte, çorap giymemişti bizimkisi ayaklarına. Dişlerini sıka sıka koştu. Dayandı, dayanabildiği kadar. Belli etmemeye çalıştı çektiği acıyı.
39. km’de yere düştü.
Tabanları patlamıştı. Abdi İpekçi döneminin adam gibi Milliyet Gazetesi’nin spor sayfasındaki kan-revan fotoğrafları gözümün önündedir hala.
Hastanede, maraton tarihinin en görkemli birinciliğini böyle basitçe kaybettiği için Türk milletinden özür diliyordu.
****
(Bunları yetiştiren hoca, İsmail Akçay’dır. Eski maratoncumuz. Emdiği süt helal imiş)
****
Şimdi mi?
Numunelik olsun, bi tane 100 metre atlet’imiz yok. Koşuyu geçtim, Atletizm Federasyonu binasından rica edip bakkala göndersen, çıkıp 50 metre yürümeye adamımız yok.
40 sene evvel 3 tane dünya çapında meşhur maratoncusu olan bi ülkeden ne hallara düşmüşüz, farkında olanımız yok arkadaş?
Hani paylaşıyor herkes şurda-burda; yurt dışından tohum alınmasının yanlışlığını. Ege Adalarındaki Yunan işgalinin yanlışlığını. Kanal İstanbul fikrinin yanlışlığını… Türkiye Cumhuriyeti’nin temellerine dinamit koymanın yanlışlığını…
Sapına kadar yanlış tabi hepsi de, inanın bu daha beteridir.
****
Artık; ay-yıldızlı forma aşığı, prime önem vermeyen, salt kürsüye çıkıp İstiklal Marşı’mızı okutmak için ter döken sporculardan pek kalmadı diye üzülüyorduk.
Köy çocuğun yok! Tarım için tohumu dışarıdan ithal ediyon! Maraton koşmaya atletin kalmamış! Daha kötü ne olabilir falan diye başlarımızı öne eğiyorduk.
Çok şükür voleybolcu kızlarımız yetişti vatanın imdadına. Yalnızca, dünyanın en iyi takımın sahadan silmediler. Aynı zamanda, servisleri, pasları, smaçları kafalarına kafalarına çaktılar, memleketin bilumum düzenbazının, madrabazının. Mustafa Kemal’in kızlarıdır onlar, bi değişimin, karanlıklara kadın elleriyle dur deyişin simgesi, gelen güneşli günlerin müjdecisidirler.
Hoş gelişler ola hepsine.
Askeri, milleti, bayrağıyla çok yaşasın bizim kızlarımız!