Mektubu okurken ağladım. İçten içe, gizli bir gözyaşı dökme şeklinde. Bir tarafım rahatsızdı böylesine sulu gözlü olmaktan; bir

tarafım ise aslında “gerçek insan taraf”ımın bu olduğunu biliyordu. Mektubu aşağıda veriyorum: (İsmini çıkardım.)

*

İyi günler hocam.

Ben sizinle, sizin sayenizde farkına vardığım ve içime işleyen bir anımı paylaşmak istedim sadece. Umarım zamanınızı boşa harcamam. Geçen hafta sonu (18-19 Nisan) sizin Savaşçı adlı kitabınızı okuyordum. O tarihlerde eğitimle ilgili bir sempozyum için İzmir’deydim. Dönüş için otobüsün kalkma saatini beklerken avuç içi kadar bir kedi yavrusunun bağıra bağıra ortalarda dolaştığını

gördüm. Yanına gidip sevdim biraz. Tabii ki hemen arkasından yanımdakilerin “off (isim) git elini yıka hemen” nidalarıyla

karşılaştım. O kedi yavrusu büyük ihtimalle aç bir şekilde, bir gözü yara almış halde miyavlayarak dolaşmaya devam etti. Ben ise

otobüsün kalkmasını beklediğim sürece, kedi içimi acıttığı için, sesini duymayacağım taraflarda durmaya özen gösterdim. Çünkü

birazdan otobüs kalkacaktı ve ben yapabileceğim bir şey olmadığını düşünüyordum.

Şu an bile yazarken ağlıyorum. Eve geldiğimde, kitabınızın 9. bölümünden okumaya devam ettim. Ve sizin o bölümde Ankara’dan İstanbul’a giderken Bolu’da verilen bir mola sırasında karşılaştığınız köpekten ve hissettiğiniz duygulardan bahsettiğinizi okudum. Resmen benim hislerimi anlatıyordunuz. Ben o bölümü bir gün önce okusaydım çaresiz olmadığımı fark edecektim ve bir şeyler yapacaktım. O sıradaki ve şu an hala devam eden pişmanlığımı anlatamam size. Hem de bu konuda sadece bir pişmanlığım yok. Neden bir gün önce o bölümü okumadım ben veya neden kendim düşünemedim bunu, neden aslında çaresiz olmadığımı fark edemedim, illa bir şeyin benim kafama sokulması mı lazımdı? Benim için çok büyük bir keşke oldu bu. Hayatım boyunca da öyle olacak sanırım. Ama en azından artık bir şeyler yapabileceğimi, o kadar da çaresiz olmadığımı biliyorum. Bunu sizinle sadece paylaşmak istedim. Çünkü bu duygularımı kınamadan,

garipsemeden en iyi sizin anlayacağınızı biliyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim. Ayrıca yüreğime dokunduğunuz için de teşekkür ederim.

**

Yardıma muhtaç, bakımsız, kimsesiz, aç bir küçük kedi yavrusu neden bana mektup yazanı ve beni bu kadar derinden etkiliyor? Şu anda bu satırları yazarken gözümden yaşlar süzülüyor. Neden? Aklımdan neler geçmiyor, neler… Diğer insanlar bizim gibi hissetseydi bu minnacık kedi yavrusu insanlarla dolup taşan bir yerde böylesine aç ve çaresiz kalır mıydı? Bir canın bu kadar çaresiz ve acı içinde kıvranmasına duyarsızlaşmış ve aldırmayan “insanlar” neye değer verirler, gerçek inançları nedir acaba? Çocuklara kalsa, onlar o kedi yavrusuna yardım etmek için çırpınırlardı. Ve bir yolunu bulur ve yardım ederlerdi. Doğuştan böylesine duyarsız değildik. Ben ve bana mektup yazan bayan aslında belki olgulaşamamış birer çocuğuz; yaşamın gerçeğini bilen, gerçekte olgun olan belki de o duyarsız dediğim insanlar. Aile, eğitim bu çocuklara ne yaptı? Bir toplum minnacık, çaresiz ve aç bir kedi yavrusuna bu kadar duyarsız olduğu zaman benim için temel soru şu oluyor: Bu toplumda böylesine yaşayan bir insan için yaşamın anlamı ne?

Doğan Cüceloğlu (30.04.2009)