Kleptomanik

Yağmuru gözlerinden taşırdığı bir gündü,
Şemsiyesini taşıdı korkuların.
Çantasında asırlık yalnızlıklar,
bedeliydi şair olmanın…
‘Gülüşlerimi çalma’ diyordu,
gamzesi belinde güzele…
Bilmiyordu ki kleptomani kız,
Zevk için çalıyordu hayattan.

Hırsızın kirpikleri, sonsuza açılan yelpaze,
Natürmort bir resim kaçak yüzü…
Esaret akıyordu dudağından,
Ve saçlarında kaybolmuş bir adam,
gül çalıyordu yağmurdan

Gardiyan akşamdan kalma, bağırıyor;
‘Uzaklaşın! Cezası ölümdür çalmanın! ‘
Bilmiyor ki;
Tek vücut bir aşkı
Çift görüyor sarhoş!